Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Αγγελοι χωρις φτερα!


Τον ανθρώπινο πόνο σε όλη του την έκταση, έζησε η Ελληνική ομάδα διάσωσης τις οχτώ μέρες που βρέθηκε στην Αϊτή. Ως σύγχρονοι ήρωες, το 15μελές πλήρωμα της Ελληνικής αποστολής, κάτω από αντίξοες συνθήκες και με κίνδυνο ακόμα και για την σωματική ακεραιότητα των μελών του, μπόρεσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Η επιβράβευση; Ένα μεγάλο «ευχαριστώ», από τον 24χρονο Αϊτινό μετά τον απεγκλωβισμό του.

«Ήταν η πρώτη φορά που βγήκα εκτός Ελλάδος για μια τέτοια επιχείρηση», ανέφερε στον ΤΘ ο Υπεύθυνος της Ομάδας διάσωσης από τη Θεσσαλονίκη, Ζήσης Κουσαξίδης. «Η κατάσταση που επικρατούσε ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Το βασικό μέλημα των κατοίκων της Αιτής, ήταν μόνο το φαΐ και το νερό», σημείωσε, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην σκηνή που τον «συγκλόνισε», όπως ο ίδιος είπε, αυτή του απεγκλωβισμού του 24χρονου, Αϊτινού. «Αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου, ήταν η ώρα της διάσωσης, όταν ο εγκλωβισμένος Αϊτινός απάντησε στις φωνές του αδερφού του για να του δείξει πως είναι ζωντανός.
Ήταν τρομερό το συναίσθημα που ένιωσα». Επίσης αναφέρθηκε και στις δυσκολίες που συνάντησαν οι ίδιοι σε όλη τη διάρκεια της διαμονής τους στην Αϊτή. «Αντιμετωπίζαμε σοβαρό πρόβλημα με την μετακίνησή μας, όπως επίσης και με την ασφάλειά μας. Μας συνόδευε πάντα αστυνομία ή στρατός για να μπορέσουμε να πάμε στα μέρη που έπρεπε να πραγματοποιήσουμε μια επιχείρηση. Όσον αφορά την επαφή μας με τους κατοίκους δεν ήταν ιδιαίτερα συχνή, αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα να μεταφερόμαστε χωρίς οχήματα. Από τις λίγες φορές όμως που ήρθαμε σε επαφή μαζί τους, σε κάποιες περιοχές μας κοιτούσαν άγρια».

Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και οι δηλώσεις ενός ακόμα μέλους της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης που βρέθηκε στην Αϊτή, της Νατάσας Μιχαήλ, η οποία αναφέρθηκε στο χάος που συνάντησε με το που πάτησε το πόδι της εκεί. «Ήταν συγκλονιστικό. Είχαμε πάει σε ένα χωριό στο οποίο υπήρχε ένα ποτάμι που ήταν μέσα στα σκουπίδια. Εκεί οι κάτοικοι, έτρωγαν, έκαναν τις φυσικές τους ανάγκες, έπλεναν τα πιάτα τους, ενώ μέσα από αυτό το ποτάμι περνούσαν γουρούνια. Το άσχημο είναι πως κάπως έτσι ήταν και η ζωή τους πριν από το σεισμό. Μετά έγιναν ακόμα χειρότερα τα πράγματα». Χαρακτηριστικό μάλιστα, όπως δήλωσε, ήταν το γεγονός, πως είχαν «χωρίσει» τους κατοίκους σε δύο κατηγορίες.

«Τους κατοίκους εκεί σε εισαγωγικά τους είχα χωρίσει σε δυο κατηγορίες, σε αυτούς που όταν περνούσες σου χαμογελούσαν και σε χαιρετούσαν και αυτούς που σε κοιτούσαν κάπως άγρια. Ήταν σαν να έλεγαν “εμείς πεινάμε και εσύ τι κάνεις; Βοήθησε μας, δώσε μας κάτι να φάμε”».  Αγριεμένος κόσμος που όταν γινόταν διανομή φαγητού τον συγκρατούσε ο στρατός, ήταν μία από τις πιο συχνές εικόνες που αντίκριζαν καθημερινά οι διασώστες. Χαρακτηριστικό μάλιστα παράδειγμα ήταν όταν «μια αμερικανική οργάνωση που μοίραζε τρόφιμα είχε πει πως οι γυναίκες και τα παιδιά θα πάρουν πρώτη. Οι άντρες που έβλεπαν ότι το φαΐ δεν φτάνει για όλους αγρίεψαν. Αυτό ανάγκασε τελικά την συγκεκριμένη ομάδα να φύγει γιατί κινδύνευε», ανέφερε η Νατάσα Μιχαήλ.

Πολλά τα προβλήματα στην οργάνωση

Η έλλειψη μεταφορικών μέσων ήταν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετώπισε η Ελληνική ομάδα διάσωσης στην Αϊτή. Εκτός αυτού, όπως δήλωσαν οι ίδιοι μετά την επιστροφή τους, η οργάνωση από πλευράς ΟΗΕ δεν ήταν και η καλύτερη. Μάλιστα από τα λεγόμενά τους άφησαν αιχμές για την οργάνωση στο θέμα της διαμονής, αφού ανέφεραν πως για πάνω από 500 διασώστες υπήρχαν μόνο δύο τουαλέτες και ένα μπάνιο.

Δυσκολίες και στην αναχώρηση για την Αΐτή
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, Αθανάσιος Σωτηράκης, από την πλευρά του, όσον αφορά τις δυσκολίες που υπήρξαν, ώστε να ταξιδέψει στην Αϊτή η ομάδα, δήλωσε «το τμήμα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, 2,5 ώρες μετά το σεισμό είχε δηλώσει πως βρίσκεται σε ετοιμότητα με 70 εκπαιδευμένους ανθρώπους άντρες και γυναίκες από 32 παραρτήματα από όλη την Ελλάδα. Όλοι κατέφθασαν στη Θεσσαλονίκη με τον εξοπλισμό τους το ίδιο απόγευμα, ενώ ανέμεναν εντολές από το Υπουργείο Εξωτερικών και την αρμόδια υπηρεσία την οποία και ενημερώσαμε εγγράφως την ίδια μέρα. Τη άλλη μέρα ξανά επικοινωνήσαμε με το Υπουργείο, το οποίο μας είπε πως πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα και θα μας ειδοποιήσει. Παρόλα αυτά δεν μας ειδοποίησε, και για το λόγο αυτό καθυστερήσαμε 4-5 μέρες. Έπειτα έγινε η πρώτη σύσκεψη στην Αθήνα και συζητήσαμε και αποφασίστηκε πως θα πάμε μόνο 25 από τους 70. Στη συνέχεια έγινε και δεύτερη σύσκεψη και αποφασίστηκε ότι από τους 25 θα πάμε οι 15. Επειδή με όλα αυτά είχε περάσει ήδη ένα επταήμερο χωρίς την δικιά μας δράση και οι άνθρωποι που είχαν έρθει στα γραφεία μας από τις άλλες περιοχές της Ελλάδας κοιμόντουσαν μέσα στα γραφεία και έτρωγαν σάντουιτς και γύρους αποφάσισαμε τελικά να ξεκινήσουμε με τη χορηγία μίας Θεσσαλονικιάς, της Ελένης Αβροσιάδου, η οποία δεν ρώτησε καν πόσα χρήματα χρειάζονται μας είπε απλώς «φύγετε να σώσετε τον κόσμο και μακάρι να μπορούσα να έρθω και εγώ».

Θα συνεχιστεί η βοήθεια στην πληγείσα περιοχή

Όπως ανέφερε ο κ. Σωτηράκης, το έργο της ΕΟΔ δεν θα σταματήσει εδώ. Συγκεκριμένα θα δημιουργήσουν ένα χώρο στον οποίο θα στεγαστούν παιδιά χωρίς γονείς και χτυπημένα. Αυτός ο χώρος θα υπάρχει για πάντα εκεί. Τα έξοδα θα είναι της ΕΟΔ, μέσα από χορηγίες, ενώ η κυρία Αβροσιάδου εξέφρασε το ενδιαφέρον να βοηθήσει και η ίδια οικονομικά ώστε να υλοποιηθεί το έργο.